Mathieu van der Poel en Tadej Pogacar krijgen een stevige waarschuwing

In dit artikel:

Michael Boogerd, in een bijdrage voor Wieler Revue, neemt de huidige tweespits van het peloton — Tadej Pogacar en Mathieu van der Poel — onder de loep en vraagt zich af hoe duurzaam hun dominantie is. Hoewel Pogacar vaak ongenadig solo wint, vindt Boogerd dat het spektakel van hun onderlinge confrontaties de sport juist interessant houdt. Hij wijst erop dat verrassingen nog altijd voorkomen, zoals in het voorjaar van 2025 toen Pogacar in de Amstel Gold Race werd bijgehaald door Remco Evenepoel en Cecilie Uttrup‑/Skjelmose‑achtigen (tekst vermeldt Evenepoel en Skjelmose).

Boogerd waarschuwt echter dat herhaalde extreem krachtige solo’s niet zonder gevolgen blijven. Klassiekers leggen zulke zware belastingen op het lichaam dat ze op termijn systemen kunnen aantasten; ook superatleten zijn niet immuun voor die fysiologische wetten. Volgens hem nemen onder meer hormonale en herstelmechanismen af na aanhoudende, maximale inspanningen, waardoor dergelijke onnavolgbare uitbarstingen moeilijker vol te houden zijn.

Als voorbeelden van de ongekende soloprestaties noemt de tekst Pogacar in Strade Bianche, EK en WK, en Van der Poel in de Ronde van Vlaanderen en Parijs‑Roubaix. Boogerd sluit niet uit dat hun niveau de komende jaren geleidelijk kan afnemen, maar benadrukt dat het wielrennen voorlopig allesbehalve saai is.